10. [I. DE DEO.] CAPUT SEPTIMUM. DE IPSO FINE CREATIONIS; QUOD SIT CAELUM ANGELICUM EX HUMANO GENERE. 1. Quod in mundo creato sint perpetuae progressiones Finium; hoc est, ex Finibus primis, per Fines medios, ad Fines ultimos. 2. Quod Fines primi sint Amoris, aut relationes ad Amorem; quod Fines medii sint Sapientiae, aut relationes ad Sapientiam; quod Fines ultimi sint Usus, aut relationes ad Usum. Quod haec sint, quia {1} infinita omnia in Deo et a Deo sunt Amoris, Sapientiae, et Usus. @1 infinita pro "infinite"$ 3. Quod progressiones illae finium vadant a primis ad ultima, et redeant ab ultimis ad prima; et quod vadant et redeant per periodos, quae vocantur circuli rerum. 4. Quod progressiones illae finium sint universales plus et minus; et quod hae sint complexus finium singularium. 5. Quod finis universalissimus, qui est finis finium, sit in Deo: et quod ille procedat ex Deo, a primis mundi spiritualis ad ultima mundi naturalis; et quod ex his ultimis redeat ad illa prima, et sic ad Deum. 6. Quod finis ille universalissimus, seu finis finium a Deo, sit caelum angelicum ex humano genere. 7. Quod finis ille universalissimus sit complexus omnium finium et horum progressionum in utroque mundo, spirituali et naturali. {1} 8. Quod finis ille universalissimus sit intime, et sicut vita et anima, vis et conatus, in omnibus et singulis creatis. @1 [In autographo, tres paragraphi nunc sequentes linea transversa ab auctore sunt deleti. Sic dicit Nordenskold,--Conferatur articulus subsequens, n. 11, p. 19.]$ 9. Quod inde sit nexus concatenatus omnium in universo creato, a primis ad ultima, et ab ultimis ad prima. 10. Quod ex hoc fine insito creatis, in communi et in parte, sit conservatio universi.