[2] Quoniam id verum ecclesiae significatum est per "similam," Ideo ordinabatur quantum ex illa sumeretur in placentis, quae vocabantur minchae, quae una cum sacrificiis super altari offerebantur (de quo Exod. xxix.; Levit. v., vi., vii., xxiii.; Num. xviii., xxviii., xxix.);

Tum quantum similae in panibus propositionis (Levit. xxiii. 17; cap. xxiv. 5):

Mandatum enim est quod minchah, quae super altari offerenda erat, conficeretur ex similagine, super qua oleum et thus (Levit. ii. 1). Quia id per "similam" significabatur, ideo Abrahamus, quando locutus est cum tribus angelis, dixit Sarae uxori suae, "Festina, tria sata farinae similaginis pinse, et fac placentas" (Gen. xviii. 6).

[3] Per "similam" etiam significatur verum boni ex origine spirituali apud Ezechielem, "Similam, mel et oleum comedisti, unde pulchra facta es valde admodum, et prosperata es usque ad regnum. ....Panem meum, quem dedi tibi, similam, mel et oleum, quibus cibavi te, tu dedisti coram idolis "in odorem quietationis" (xvi. 13, 19):

haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam, et in eo capite describitur qualis fuerat in principio, et qualis facta est postea; per "similam et oleum" significatur verum et bonum ex origine spirituali, et per "mel" bonum ex origine naturali; per quod "pulchra facta sit valde admodum" significatur quod intelligens et sapiens; per quod "prosperata sit ad regnum" significatur usque ut fieret ecclesia ("regnum" est ecclesia); per "dare illa idolis in odorem quietationis significatur cultus idololatricus, in quem cultus ecclesiae verus postea conversus est.

[4] Per "farinam" autem ex hordeo significatur verum ex origine naturali, "hordeum" enim significat bonum naturale, sicut "triticum" bonum spirituale: --Ut apud Esaiam, "Sume molam, et mole farinam,...denuda te" (xlvii. 2):

haec de Babele; et per "sumere molam et molere farinam" significatur falsificare vera Verbi; et per "denudare se" significatur adulterare bona Verbi. Apud Hoscheam, "Ventum serunt et procellam metunt, seges stans non illi, germen non faciet farinam; et si forte fecerit, alieni comedent" (viii. 7);

etiam hic per "farinam" significatur verum ex origine naturali.

[5] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.) (v.) Lex Quinta Providentiae Divinae est, Ut homo ex sensu et perceptione in se, non sciat quomodo influit bonum et verum a Domino, et quomodo influit malum et falsum ab inferno: nec ut videat quomodo providentia Divina operatur pro bono contra malum, sic enim homo non ex libero secundum rationem ageret sicut ex se: satis est ut sciat et agnoscat illa ex Verbo et ex doctrina ecclesiae. --Hoc intelligitur per Domini verba apud Johannem, "Spiritus ubi vult spirat, et vocem ejus audis, atque non scis unde venit aut quo abit: sic est omnis qui generatus est a spiritu" (iii. 8);

et quoque per haec apud Marcum, "Regnum Dei est quemadmodum homo qui projicit semen super terram, dormit dein, et surgit nocte et die; semen vero germinat et crescit dum nescit ipse; ultronea enim terra fructum fert, primum gramen, dein spicam, tandem plenum frumentum in spica; et cum productus est fructus, immittit falcem, quia institit messis" (iv. 26-29).

[6] Quod homo non percipiat operationem Divinae providentiae in se, est quia id tollit liberum ejus, et inde facultatem cogitandi sicut a se, et cum illa etiam omne vitae jucundum; ita foret homo sicut automaton, in quo non reciprocum, et per quod conjunctio; et quoque foret servus et non liber. Quod providentia Divina tam occulte vadat ut vix aliquod vestigium ejus appareat, tametsi singularissima cogitationis et voluntatis hominis, quae spectant ejus statum aeternum, operatur, est principalis causa quia Dominus continue vult indere homini suum amorem, et per illum suam sapientiam, et sic illum creare in Sui imaginem; idcirco operatio Domini est in amorem hominis, (1)ac ab illo in intellectum ejus, et non vicissim: amor cum ejus affectionibus, quae sunt multiplices et innumerabiles, ab homine non percipitur nisi quam communissimo sensu, et inde tam parum ut ejus vix aliquid; et tamen homo ducendus est ab una amorum affectione in alteram secundum nexum in quo ex ordine sunt, ut reformari et salvari possit, quod incomprehensibile est non modo homini sed etiam angelo:

[7] si homo aliquid de illis arcanis resciret, non potuisset retrahi a ducendo se Ipsum etiam in eo, quod foret continue a caelo in infernum, cum tamen ille a Domino continue ducitur ab inferno ad caelum; homo enim a se constanter agit contra ordinem, Dominus autem constanter agit secundum ordinem; est enim homo in amore sui et in amore mundi ex natura a parentibus, et inde omne illorum amorum ex sensu jucundi percipit sicut bonum; et usque illi amores ut fines removendi sunt, quod a Domino fit per infinitas vias, quae apparent sicut labyrintheae etiam coram angelis tertii caeli.

[8] Ex his patet quod prorsus nihil juvet hominem, ut aliquid de eo ex sensu et perceptione sciat, sed quod ei noceret, et illum destrueret in aeternum. Satis est ut homo sciat vera, et per illa quid bonum et quid malum, et agnoscat Dominum, ac Ipsius Divinum auspicium in singulis; tunc quantum scit vera, et per illa quid bonum et malum, et facit illa sicut a se, tantum Dominus per amorem introducit illum in sapientiam, ac amorem sapientiae et sapientiam amori conjungit, ac facit ut unum sint, quia in Ipso unum sunt. Illae viae, per quas Dominus ducit hominem, comparari possunt cum vasis per quae sanguis apud hominem vadit et circulat; tum etiam cum fibris et earum plexibus intra et extra viscera corporis, imprimis in cerebro, per quas fluit spiritus animalis, et animat.

[9] Quomodo omnia illa influunt et perfluunt, nescit homo; et tamen vivit, modo scit et facit quid sibi conducit. Viae autem, per quas Dominus ducit hominem, sunt multo plus implexae et inextricabiles, tam illae per quas Dominus ducit hominem per societates inferni, et ab illis, quam illae per quas ducit hominem per societates caeli et in illas interius. Hoc itaque est quod intelligitur per quod "spiritus quo vult spiret, et non scis unde venit, et quo vadit" (Joh. iii. {8});

tum etiam, per quod "semen germinet et crescat, dum nescit homo" (Marc. iv. [27]);

quid etiam refert ut sciat homo quomodo semen crescit dummodo scit terram arare, occare, serere, et dum metit, benedicere Deo?