19. Referam paradoxa, quae tamen non paradox, sunt in caelo, quae sunt haec: (1.) Quod mundus naturalis non existere potuerit nisi ex mundo spirituali, consequenter nec subsistere, quoniam subsistentia est perpetua existentia. (2.) Quod non dabilis sit Ecclesia apud hominem nisi ejus internum sit spirituale et externum naturale. Ecclesia pure spiritualis non datur, nec Ecclesia mere naturalis. (3.) Consequenter quod non aliqua Ecclesia, neque aliquid Ecclesiae apud hominem, exsuscitari possit nisi sit caelum angelicum, per quod a Domino omne spirituale derivatur et descendit. (4.) Cum ergo spirituale et naturale sic unum faciunt, sequitur quod unum absque altero non existere et subsistere possit, non caelum angelicum absque Ecclesia apud hominem, neve Ecclesia apud hunc absque caelo angelico; spirituale enim nisi influat et desinat in naturale et in hoc quiescat, est sicut prius absque posteriori,[1] ita sicut causa efficiens absque effectu, ac sicut activum absque passivo, quod foret sicut avis perpetuo volans in aere absque aliqua sede in terra; et est sicut mens hominis perpetuo cogitans et volens absque aliquo organo sensorio et motorio in corpore, ad quod[2] descendat et producat suae cogitationis ideas, et operetur suae voluntatis conatus. (5). Haec [sunt] allata propter finem ut percipiatur aut sciatur quod sicut mundus naturalis non dabilis est absque mundo spirituali, ac reciproce mundus spiritualis absque mundo naturali, ita non Ecclesia in terris nisi[3] sit caelum angelicum per quod existat et subsistat, ac reciproce non caelum angelicum nisi sit Ecclesia in terris. (6.) Angeli hoc sciunt; quare acerbe lamentantur quando Ecclesia in terris per falsa desolatur et per mala consummatur, ac tunc statum vitae suae aequiparant somnolentiae; est enim tunc caelum illis sicut solium subtractum, et sicut corpus ablatis pedibus; at dum Ecclesia in terris a Domino restaurata est, aequiparant statum vitae suae vigiliae.