30. Homo spiritualis est erectus homo, qui capite supra se et circum se spectat caelum, et plantis calcat terram: at homo naturalis separatus a spirituali est vel sicut incurvatus homo, qui capite nutat, et continue spectat terram, et tunc gressus pedum suorum; vel est sicut inversus, qui ambulat super palmis manuum, et ad caelum tollit pedes, et per horum vibrationes et complosiones facit cultum. Homo spiritualis est sicut homo dives, cui palatium, in quo sunt cenacula, thalami, triclinia, quorum parietes sunt continuae fenestrae ex vitris[1] crystallinis, per quas videt[2] hortos, agros, greges et armenta, quae etiam ejus possessionis sunt, ex quorum aspectu et usu se cottidie oblectat: homo autem naturalis separatus a spirituali est quoque sicut homo dives, cui est palatium in quo sunt camerae quarum parietes sunt continuae tabulae ex ligno putri, quod luce fatua circumlucet, in qua imagines fastus ex amore sui et mundi apparent sicut fusilia ex auro in medio et ex argento ad latera, ad quae flectit genua sicut idololatra. Porro homo spiritualis in se est actualiter sicut columba quoad mansuetudinem, sicut aquila quoad visum mentis, sicut avis paradisiaca volans quoad progressionem in spiritualibus, et sicut pavo quoad horum exornationem a spiritualibus: vicissim autem homo naturalis separatus a spirituali est sicut accipiter persequens columbam, sicut draco devorans oculos aquilae, sicut prester volans ad latus avis paradisiacae, et sicut bubo juxta pavonem. Hae comparationes allatae sunt, ut sint sicut perspicilla, per quae legens propius[1] contemplari potest qualis est spiritualis homo in se, et naturalis homo in se. Prorsus aliter vero hoc est, quando spiritualis homo per suam spiritualem lucem et spiritualem calorem intus est in naturali; tunc uterque unum faciunt, consimiliter sicut conatus in motu, ac voluntas (qui est conatus vivus) in actione, et sicut appetitus in gustu, ac visus mentis in visu oculi; ac evidentius, sicut perceptio rei in cognitione, et[2] cogitatio ejus in loquela.