[2] sed, ut dierum, res haec illustretur per exempla; sit hoc primo: verum naturale non spirituale est intra Ecclesiam quod pauperes, viduae et pupilli benefaciendi, et quod illis benefacere sit charitas quae mandata in Verbo; sed verum non spirituale, hoc est, illi qui in vero non spirituali sunt, per pauperes, viduas, pupillos, intelligunt illos qui ita nominantur; at verum naturale spirituale, hoc est, illi qui in (t)illo vero sunt, hac quidem confirmant, sed in ultimo loco ponunt quod intelligantur pauperes, viduae, pupilli, dicunt enim corde suo quod non omnes sint pauperes qui se vocant pauperes, quod etiam inter illos sint qui pessime vivunt, quique nec Deum nec homines timent, et qui ruerent in omne nefas nisi timor detineret; et praeterea quod per `pauperes' in Verbo intelligantur qui spiritualiter tales sunt, nempe qui sciunt et corde fatentur quod nihil veri et boni a se habeant, sed quod omnia illis gratis donentur; similiter se habet cum viduis et pupillis, cum differentia respectus ad statum; ex hoc exemplo patet quod pauperibus, viduis, pupillis benefacere, qui ita nominantur, sit ultimum veri illis qui in vero naturali spirituali sunt, et quod hoc verum sit instar vestis quae investit interiora; etiam patet quod hoc ultimum veri concurrat cum vero apud illos qui in vero naturali non spirituali sunt, sed quod usque non sit conjunctio sed {2} affinitas. [3] Sit exemplum quod proximo benefaciendum qui in vero naturali spirituali sunt, illi pro proximo habent unumquemvis, seu usque omnes in dissimili respectu et gradu, et corde dicunt quod qui in bono sunt, proximus sint prae aliis cui benefaciendum; qui autem in malo sunt, `quod' etiam proximus sint, sed quod tunc illis benefiat si secundum leges puniuntur {3}, quia per punitiones emendantur et quoque sic praecavetur ne malefiat bonis per eos et per exempla; qui in vero naturali non spiritu intra Ecclesiam sunt, etiam proximum dicunt unumquemvis, sed non admittunt gradus et respectus quapropter si in bono naturali sunt, benefaciunt unicuique qui miserationem movet, absque distinctione, ut plurimum malis prae bonis quia illi ex malitia sciunt miserationes incutere; ex hoc quoque exemplo patet quod in ultimo hoc vero conveniant illi qui in vero naturali non spirituali sunt et qui in vero naturali spirituali (o)sunt, sed quod usque non ibi conjunctio sit sed modo affinitas, unus enim aliam ideam et alium sensum de proximo et de charitate erga illum habet quam alter. [4] Sit quoque exemplum: qui in vero naturali spirituali sunt, in genere dicunt quod pauperes et miseri hereditaturi sint regnum caeleste; sed hoc verum ultimum illis est, interius enim recondunt quod illi `pauperes' sint et illi `miseri' qui spiritualiter tales sunt, et quod illi sint qui in Verbo intellecti sunt, quibus regnum caeleste; at qui in vero naturali non spirituali sunt intra Ecclesiam, dicunt quod non alii hereditare possint regnum caeleste quam qui in mundo in paupertatem redacti sunt, qui in miseriis vivunt et qui prae ceteris in afflictione sunt; vocant etiam divitias, dignitates, gaudia mundana totidem (o)avocamenta seu media removentia hominem a caelo; ex hoc exemplo etiam patet quid ultimum verum et quale in quo conveniunt, sed {4} quod non conjunctio sit sed affinitas. [5] Sit etiam exemplum: qui in vero naturali spirituali sunt, pro ultimo vero habent quod illa quae sancta vocantur in Verbo, fuerint sancta, sicut arca cum propitiatorio, cum candelabro, suffimentis, panibus, et reliquis, (o)tum altare; et sicut templum; et quoque vestes Aharonis quae vestes sanctitatis vocantur, imprimis ephodus cum pectorali ubi urim et thummim; sed usque de hoc ultimo vero illam ideam habent quod illa' non sancta fuerint in se, nec illis aliqua sanctitas infusa, sed quod sancta fuerint repraesentative, hoc est, quod repraesentaverint spiritualia et caelestia regni Domini, ac in supremo sensu Ipsum Dominum; qui autem in vero naturali non spirituali sunt, illa similiter vocant sancta, sed sancta in se per infusionem; inde patet quod conveniant, sed quod se non conjungant, verum enim illud alius formae est quia alius ideae apud spiritualem quam apud mere naturalem. [6] Sit quoque exemplum: verum ultimum spirituali (o)homini est quod omnia vera Divina possint confirmari ex Verbi {5} sensu litterali, et quoque per rationalia seu intellectualia apud illos qui illustrati sunt; hoc verum ultimum et commune etiam agnoscitur a naturali homine, sed hic credit simpliciter quod omne id verum sit quod ex Verbo confirmari potest, et maxime id quod ipse inde {6} confirmavit; in hoc itaque conveniunt quod omne verum Divinum confirmari possit, sed hoc verum (o)commune aliter spectatur ab uno quam ab altero; qui mere naturalis homo est, is verum Divinum credit quicquid {7} ipse apud se confirmavit, vel quod ab aliis audivit confirmatum, non sciens quod falsum aeque confirmari possit quam verum, et quod falsum confirmatum prorsus appareat sicut verum, et quoque plus quam ipsum verum, quia accedunt fallaciae sensuum, et sistunt id in luce mundi separata a luce caeli; [7] inde quoque patet quale est verum ultimum spirituale coram homine naturali, quod nempe sit instar vestis; et cum haec vestis abstrahitur, quod prorsus non conveniant {8}, consequenter quod homo spiritualis non amplius aliquid habeat per quod se defendat contra hominem naturalem, quae significantur per quod `Josephus relicta veste fugit et exivit foras'; nam mere naturalis {9} non agnoscit interiora, quapropter cum exteriora auferuntur seu abstrahuntur, tunc ilico dissociantur: et porro, homo naturalis omnia vocat falsa, per quae homo spiritualis confirmat veram ultimum, nam non videre potest id quod confirmat num ita sit; e luce naturali videre illa quae lucis spiritualis sunt, impossibile est; hoc contra ordinem est; sed secundum ordinem est quod e luce spirituali videantur quae in luce naturali sunt. @1 vero$ @2 i quod sit$ @3 puniantur$ @4 et$ @5 Verbo et ejus$ @6 i apud se, but possibly d$ @7 quod$ @8 i amplius$ @9 i homo$