2441. `Sol egressus super terram': quod significet tempus ultimum quod ultimum judicium vocatur, constat (c)ex significatione `exortus solis' cum agitur de temporibus et statibus Ecclesiae; quod tempora diei, sicut quoque tempora anni significent in sensu interno successivos status Ecclesiae, prius n. 2323 ostensum est; et quod `aurora seu mane adventum Domini seu appropinquationem regni Ipsius, n. 2405; 11 nunc `exortus solis' seu egressus ejus super terram, ipsam praesentiam; et hoc ex causa quia tam sol quam oriens significat Dominam; quo `sol,' videatur n. 31, 32, 1053, 1521, 1529-1531, 2120; et quod `oriens,' n. 101. [2] Quod praesentia Domini sit idem cum ultimo tempore quo judicium vocatur, inde est quia praesentia Ipsius separat bonos a mali et secum habet quod boni eleventur in caelum et mali se conjiciant in infernum; nam in altera vita ita se habet: Dominus est Sol universo caelo, videatur n. 1053, 1521, 1529-1531, est enim Divinum Caeleste Amoris Ipsius quod ita coram oculis eorum apparet, et ipsam lucem caeli effective facit; quantum itaque in caelesti amore sunt, tantum in caelestem illam lucem quae a Domino, elevantur; quantum autem a caelesti amore remoti sunt, tantum (t)inde a luce in infernales tenebras se conjiciunt: [3] inde nunc est quod `exortus solis' per quem significatur praesentia Domini, involvat tam salvationem bonorum quam damnationem malorum; et nunc dicatur primum quod `Lot venit Zoarem hoc est, quod salvati sint qui per `Lotum' hic repraesentantur, et (o)mox quod `Jehovah pluere fecit super Sodomam et {1} Amoram (t)sulphur et ignem,' hoc est, quod mali damnati sint. [4] Qui in malis amoris sui e mundi sunt, hoc est, `qui' in odiis contra omnia amoris in Dominum et charitatis erga proximum, illis lux caeli effective apparet sicut caligo, quare dicitur in Verbo quod `sol iis atratus sit,' per quod significatur quod rejecerint omne amoris et charitatis, (c)et receperint omne quod contrarium est; ut apud Ezechielem, Obtegam, cum exstinxero te, caelos, et atrabo stellas eorum solem nube obtegam, (o)et luna non lucere faciet lucem suam, omnia luminaria lucis in caelis atrabo super te, [et] dabo tenebras super terra tua, xxxii 7, 8;
quisque videre potest quod per `obtegere caelos, atrare stellas, obtegere solem, atrare luminaria lucis' alia significentur: [5] similiter apud Esaiam, Obtenebratus sol in egressu suo, et luna non splendere facie lucem suam, xiii 9, 10:
et apud Joelem, Sol et luna atrantur, et stellae retrahunt splendorem suum ii 2, 10. Constare itaque potest quid per haec Domini verba significatur, ubi de ultimo tempore Ecclesiae quod judicium vocatur, apud Matthaeum, Statim post afflictionem dierum istorum, sol obscurabitur, et luna non dabit lucem suam, et stellae cadent de caelo, xxiv 29;
quod nempe non sol per `solem,' non luna per `lunam,' nec stellae per `stellas,' sed quod per `solem' amor et charitas, per `lunam' fides inde, perque `stellas' cognitiones boni et veri, significentur, quae tunc obscurata dicuntur, {2} amittere lucem, (c)et cadere de caelo, cum nulla amplius agnitio Domini et nullus amor in Ipsum et nulla charitas erga proximum, quibus factis nullis, occupat hominem amor sui cum {3} falsis inde; unum enim est consequens alterius: [6] inde etiam apud Johannem ita, Quartus angelus effudit phialam suam in solem, et datum illi est aestu adurere homines per ignem, itaque aestuarunt homines aestu magno, et blasphemarunt nomen Dei, Apoc. xvi 8, 9;
ubi etiam de ultimis temporibus Ecclesiae agitur cum exstinguitur omnis amor et charitas, aut, secundum communem modum loquendo, quando nulla amplius fides; exstinctio amoris et charitatis intelligitur per quod `effusa sit phiala in solem,' ac inde tunc amor sui et ejus cupiditates per quod `adurerentur homines per ignem,' et quod `aestuarent aestu magno'; blasphematio nominis Dei inde est. [7] Antiqua Ecclesia nihil aliud per `solem' intellexit quam Dominum, et Divinum caeleste amoris Ipsius, quare ritus iis (t)orandi fuit versus orientem solis, tunc ne quidem cogitando de sole; at postquam posteri perdiderunt cum reliquis repraesentativis et significativis etiam hoc, tunc coeperunt ipsum solem et lunam colere, qui cultus emanavit ad plures gentes, usque adeo ut illis templa dicarent, et statuas ponerent, et quia tunc {4} sol et luna oppositum sensum acceperunt {5}, significant amorem sui et mundi, qui prorsus contrarii sunt amori caelesti et spirituali; inde in Verbo per `cultum solis et lunae' intelligitur cultus sui et mundi, [8] ut apud Mosen, Ne forte tollas oculos tuos ad caelum, et videas solem et lunam, et stellas, omnem exercitum caelorum, et impellaris, et incurves te illis, et servias illis, Deut. iv 19;
et apud eundem, Si iverit, et serviverit diis aliis, [et incurvaverit se illis], et soli aut lunae, aut omni exercitui caelorum, quod non praecepi,... tunc lapidabis eos lapidibus, et morientur, Deut. xvii 3, 5;
in tale idololatricum versus est cultus antiquus, cum nihil internum significari in ritibus Ecclesiae amplius crediderunt, sed modo externum: [9] similiter apud Jeremiam, In tempore isto ossa regum Jehudae, principum sacerdotum, prophetarum, et habitatorum Hierosolymae, expandent soli lunae, et omni exercitui caelorum, quae amaverunt, et quibus serviverunt, viii 1, 2;
(m)`sol' pro amore sui et ejus cupiditatibus: `quod expanderent ossa' significat infernalia quae talibus(n): apud eundem, Confringet statuas domus solis, quae in terra Aegypti, domos deorum Aegypti comburet igne, xliii 13;
`statuae domus {6}' pro cultu sui. @1 i super$ @2 i et.$ @3 i et amor mundi.$ @4 tunc after luna.$ @5 accipiunt.$ @6 solis.$
This page is part of 
© 2000-2001 The Academy of the New Church